تبیینی بر عملکرد حوزه علمیه، دانشگاه و دولت

هر کس برای اینکه به رسمیت شناخته شود از روشی استفاده می کند. افراد را در این زمینه می توان به دو دسته عمده تقسیم کرد دسته اول افرادی هستند که بر جنبه های مثبت و نقاط قوت خود تاکید دارند و سعی در نمایش آن دارند و دسته دوم افرادی که بر نقاط ضعف خود تکیه کرده و سعی میکنند ترحم طرف مقابل را به خود جلب کنند. زن ها بیشتر در دسته دوم قرار می گیرند. به عنوان مثال فرد ممکن است برای پذیرفته شدن در گروه تلاش کند تا نوع رفتار و نوع پوشش خود را در سطحی قابل قبول برای افراد قرار دهد او سعی می کند قابلیت های خود را به نمایش بگذارد در همین مورد ممکن است فردی با نیازمند جلوه دادن خود سعی کند آن ها را از نظر عاطفی تحریک کند تا او را بپذیرند .

با توجه به این دسته بندی می توان عملکرد دولت دانشگاه و حوزه علمیه را مورد ارزیابی قرار داد. دولت ها سعی می کنند فهرست پروژه های خود را طویل کنند حتی آسفالت یک خیابان معمولی راهم در ردیف کارهای مهم خود می آورند یا یک طرح مخابراتی را به چند طرح تقسیم می کنند و از آن نام می برند. و از سوی دیگر اقدام به مظلوم نمایی می کنند مثلا ادبیات ما می خواهیم کار کنیم اما عده ای نمی گذارند را زیاد در دولت آقای خاتمی شنیده ایم.

دانشگاهیان ( رشته های علوم انسانی ) تمام حرفشان این است که ما باید منتقد قدرت باشیم و این امر در ایران به دلیل خفقان موجود میسر نیست پس از ما هیچ انتظاری نداشته باشید ما نه بودجه داریم و نه امنیت تا به تحقیق بپردازیم. گویا مسائل اجتماعی ما همه به نقد قدرت ختم می شود.

و اما حوزویان که به نظر می رسد با شعار ما مامور به ادای وظیفه ایم نه نتیجه بر منابع غنی دینی خود تکیه کرده و دائم به تبلیغ آن می پردازند اما به این نکته کمتر توجه می شود که ابزار و شیوه ها باید به روز شود نیم نگاهی به زمان و مکان باید وجود داشته باشد و اولویت ها را باید مورد توجه قرار داد.