در جامعه ما نقد خصوصا نقد قدرت یک هنر محسوب می‏شود و مورد استقبال مخاطب قرار می‏گیرد. همین امر دانشمندان و نخبگان ما را دچار عوام زدگی کرده به طوری که از هر موقعیتی بدون توجه به شرایط و تناسب موضوع برای نقد عملکرد دولت استفاده می‏شود. این مسئله در میان جامعه شناسان وضعیتی خاص دارد.

بسیاری از جامعه شناسان ما با پیروی از مکتب انتقادی، نقد قدرت را نه تنها مهم‏ترین بلکه تنها رسالت خود می‏دانند. و از هر فرصتی برای آن استفاده می‏کنند. در حالی که بر مبنای رئالیسم انتقادی صدرایی قضیه فرق می‏کند. در این مکتب برای انتقاد باید با مبنا وارد شد. در رئالیسم انتقادی صدرایی، همه چیز قابل نقد است اما در همه‏ی نقدها ملاک وجود دارد که یکی از آن‏ها توجه به شرایط واقعی جامعه است. به عنوان مثال در جامعه‏ای که از نیازهای اولیه زندگی خود محروم هستند و  دولت آن تمام تلاش خود را در تامین معاش مردم صرف می‏کند نقد عدم توجه به اوقات فراغت فلان قشر بی معنی خواهد بود.

از سوی دیگر کار جامعه شناس بر اساس رئالیسم انتقادی صدرایی فقط نقد نیست بلکه با توجه به هنجاری بودن جامعه شناسی در این مکتب (مانند بسیاری از مکاتب جامعه شناسی دیگر) جامعه شناس باید با شناسایی آسیب‏ها، راهبردها و راهکارهای برون رفت از آن را ترسیم و ارائه کند.  

 نوشته شده توسط قاسم ابراهیمی پور در شنبه 87/4/15 و ساعت 11:13 عصر | نظرات دیگران()